Inmiddels liggen we alweer een 2,5 week in Gran Tarajal op Fuerteventura. Het bevalt ons hier trouwens prima.
Eerst in de jachthaven en later voor anker in de baai naast de haven.
Het water is hier zo helder dat je het anker op 10 meter diepte kan zien liggen als de zon er op schijnt. Verder heerlijk gezwommen, gesnorkeld en zelfs wat onderwaterfoto's gemaakt met een oude I-phone + onderwaterhoesje. (o.a. de foto van het anker, wat niet echt goed in het zand was getrokken) Dus meteen maar even het anker er opnieuw ingegooid.
Verder fietstochten gemaakt over het eiland.
Ook het vissen niet te vergeten. Tonijn nog steeds niet gevangen maar wel een echte Zeekat. Een soort inktvis. Uiteindelijk maar weer teruggegooid, zo'n mooi beestje, we wisten ook niet wat we er mee moesten.
De windwapper zit weer in elkaar en doet het weer perfect. Hij laadt weer goed. Heeft wel wat meer lawaai als normaal, denk dat ie niet helemaal goed in balans is.
Terwijl Marjolein en ik even naar het dorp wilden om boodschappen te doen en de mannen andere klusjes hadden, zou Maarten ons met het bootje even bij het strand afzetten. Dat liep helaas wat anders. Laatste stukje roeien met de motor omhoog en bootje kwam vast te liggen in zand en draaide opzij. Daarna meteen een dikke brekende golf en lanceerde ons allemaal op het strand en kregen als extra nog een paar dikke golven over ons heen. Marjolein verdraaide hierbij haar knie, (last van banden) Maarten een scheurtje in hamstrings (loopt ook mank) en ik kwam met een klap op mijn onderrug terecht en zag overal sterretjes.(nu nog steeds veel last van zitten en omhoog en naar beneden gaan.)
Gelukkig was ik net op tijd om mijn Iphone uit het doorweekte tasje te halen, hij doet het gelukkig nog. Net als de handheld-marifoon die we even zouden uittesten.
Bij de vraag aan een Spanjaard of ie even wilde helpen zei deze gewoon; "NEE". Dat vonden we eigenlijk nog het aller ergste. Hij vond ons maar rijke stinkers. Gelukkig kwamen er later 2 jongens die wel wilden helpen en zijn we kletsnat terug naar de boot gegaan.
's Avonds bij ons maar een gezamenlijke hap gemaakt van wat er nog was, met een wijntje voor de schrik. Morgen maar boodschappen doen.
Omdat we allemaal nogal geblesseerd waren en daardoor ook behoorlijk stuntelig in alle handelingen leek het ons beter om de haven maar in te duiken. De verwachting was ook veel wind en swell en dan kan je zo niet echt uit de voeten. Op de kant krijg je toch wat meer beweging en kan je de fiets nog ff pakken.
Inmiddels weer een aantal Nederlanders in de haven en dat wordt weer borrelen natuurlijk. Omdat er paar Nederlanders gaan trouwen hebben ze in de haven kennisgemaakt met een varende goudsmit en daar hun ringen laten maken. Zo zie je ook allerlei andere varende beroepen. Zeilmakers, bootrepair, electrisch specialist, lassers. Iedereen probeert al varend een graantje mee te pikken. (Quido straks maar gitaarles aan boord, of Indonesische kookcursus geven,hahahha.)
Al met al een gezellige boel hier in de haven. Je leert elkaar allemaal kennen als je wat langer blijft liggen.
Zo de volgende dag boodschappen doen. Omdat het water verkocht wordt in 5 of 8 liter kannen zie je er tegen op om boodschappen te doen. Afgesproken met een aantal boten om het met elkaar te doen en te laten bezorgen. Dat wordt echt hamsteren. Liters water, wijn, bier (in de aanbieding voor 0,19 cent' en andere dranken worden ingeslagen en bezorgd. Daarna komt het feest van verdelen. De halve winkel was leeg gekocht en wie had nu wat? Uiteindelijk krijgt een ieder wat ie gekocht heeft en dat moet dan ook weer gevierd worden.
Ook helpt iedereen elkaar hier. Kennis wordt gedeeld en niemand is te beroerd om dit bij elkaar uit te voeren. De Cula was meteen bereid om ons te helpen met de accutest, om te kijken of een van de accus's misschien niet goed meer was (na 2 jaar)! 1 accu was niet meer optimaal, maar nog niet direct nodig te vervangen. Inmiddels de Cula ook weer vertrokken richting Kaap Verden ivm afspraak.
Wij blijven toch nog even hier. Mijn rug en bilspieren worden er niet beter op. Loop als een stijve hark, terwijl ze me normaal monkey of Heidy noemen (de Ier kan geen Gerdie zeggen, dus denkt iedereen dat ie Heidy zegt) Nu maar even extra aandacht aan besteden. Warmtecompressen, paracetamol naast de tijgerbalsum en maar hopen dat het binnenkort wat opknapt. .Dit is ECHT lastig!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten